Geen vervangende toestemming voor een vakantie naar de FilipijnenEen rechter gaf in deze zaak geen toestemming aan een ouder voor een vakantie naar Filipijnen: te groot risico op niet terugkeren met het kind. Hoe was deze casus?Uit de affectieve relatie tussen M (van Nederlandse nationaliteit) en V (van Filipijnse nationaliteit) is in 2018 dochter D geboren, over wie zij gezamenlijk het ouderlijk gezag uitoefenen. In 2020 beëindigen partijen hun relatie. D heeft haar hoofdverblijfplaats bij V. Tussen haar en M is een omgangsregeling van kracht. Een Filipijnse vrouw verzoekt de rechtbank haar vervangende toestemming te verlenen om met haar kind naar de Filipijnen te reizen, teneinde het kind kennis te laten maken met haar Filipijnse familie en culturele achtergrond. De Nederlandse vader is bang dat moeder niet meer met het kind van beide naar Nederland zal terugkeren. Ook vreest hij voor de veiligheidssituatie in de Filippijnen. Overweging rechtbank bij deze vervangende toestemmingDe rechtbank overweegt als volgt. Voor haar identiteitsontwikkeling is het van belang dat een kind kennis kan nemen van de cultuur van dit land en haar familie daar kan leren kennen. Een vakantie naar de Filipijnen draagt hieraan bij. Anders dan vader betoogt, zijn er geen concrete feiten gebleken die erop duiden dat een vakantie naar de Filipijnen voor het kind een te groot veiligheidsrisico meebrengt. Wel is de vraag of er voldoende zekerheid bestaat dat moeder met het kind na de vakantie naar Nederland zal terugkeren. Ten tijde van het verbreken van de relatie heeft moeder in 2020 en 2021 meermaals aangegeven met het kind van beide haar leven in de Filipijnen te willen gaan opbouwen. Daarbij komt dat moeder nog maar kort haar leven in Nederland aan het opbouwen is en hierin weinig vastigheid heeft. Moeder heeft een tijdelijk huur- en arbeidscontract in Nederland en een gering inkomen. De familie en vrienden van moeder wonen niet in Nederland; zij heeft hier geen of een beperkt netwerk. Daarentegen bezit moeder onroerend goed in de Filipijnen waaruit zij inkomen heeft (door verhuur/verkoop) en heeft zij interesse getoond in uitbreiding van die vastgoedportefeuille. Zij bezit in de beoogde vakantiebestemming een appartement. De situatie van moeder in de Filipijnen lijkt zodoende meer vastigheid te kennen dan die in Nederland. Ten slotte weegt mee dat de Filipijnen niet zijn aangesloten bij het HKOV. Zou moeder het kind in de Filipijnen achterhouden, dan is er voor vader geen snelle teruggeleidingsprocedure mogelijk. Al het voorgaande in samenhang met elkaar bezien, maakt dat de rechtbank het verzoek afwijst. |
